壬寅秋,八月三十。余从司文超而核酸。验毕①,余二人游于公园。
初到,望天之际如仙境。飘飘乎祥云缭绕,恍见仙驾;渺渺乎粉霞铺壁②,彩带飞空。再数十步,细雨瞬至,超与行人欲躲,余独徐步③。超惑,问曰:“雨至,愈大,为何不躲之?”余笑答:“久未触雨,渐与其疏,今何不触之以亲此情?”超亦笑:“君如此,真真可笑矣。”余遂不语,向前行。
后偎亭而坐,回望之,亭外翠竹杂乱,碎草如盖,朽枝丛障,落雀凄切。雨入亭而湿人衣,风过座而刺人骨。便身倚座斜,发垂衣宽,付雨声而歌之,歌曰:
try{mad1();} catch(ex){}
幽幽兮南山伴我,瑟瑟兮流水鸣歌,竹敲亭盖,雨打残萝。晚烟骤起,北归野鹤。浩雨击我梦,流风拂我身,栏杆都凭遍,回首望西门。祥云浅浅,粉霞淡淡。仙驾兮已去,再见兮何年?
歌罢,云尽残,雨渐微。扶座而起,相归之。
注释①:(核酸)做完了。
②:壁,即天空。
③:慢慢的走。
更多内容加载中...请稍候...
若您看到此段落,代表章节内容加载失败,请关闭浏览器的阅读模式、畅读模式、小说模式,以及关闭广告屏蔽功能,或复制网址到其他浏览器阅读!