早起即大雪,漫天雾霭,苍茫一片,有飘飘乎遗世独立之感。更甚者,旷天而无光,浮云万里,不见其际。雨雪纷纷,造势烟雾百姿,卷袭万空长壑,有伏龙卧虎之势,天地为其一色黯然。雪中有枯横老树,张牙舞爪,虺枝虬藤,有龙头吐息之态,枯而不衰,勃勃然有生机也。
既出门,踱步寒雪外,所经之处扎扎乎,如碎木摩石,动听悦耳。望回首,唯一人之行踪,天地之得意授吾大势也。观天落雪,月影倩失,雪湿青丝而后知。更坦然一笑,曰:“此地此时人鸟绝迹,吾有幸独赏,岂不快哉。”
try{mad1();} catch(ex){}
趁闲时,与两三友偕伴游湖赏景,湖中鱼鸟皆绝,落叶不及散而固于冰。冰初凝不实,浮雪落而颤动乎。旁中昔有兔肆鸽鹅无数,今唯见雪兔独伏柴草之上,却不减赏雪雅致。
雪之唯美,非吾辈可窥,凭此造作
沧笙仲钊记
更多内容加载中...请稍候...
若您看到此段落,代表章节内容加载失败,请关闭浏览器的阅读模式、畅读模式、小说模式,以及关闭广告屏蔽功能,或复制网址到其他浏览器阅读!